Solden zijn slecht voor de bloeddruk

Al kleren kopend winkelen moet je echter sinds de eighties ‘shoppen’ noemen. Shoppen dus. Het is en blijft voor ondergetekende een hele opgave. Eerst minstens drie kwartier uittrekken om een parkeerplaats te bemachtigen. Als dat lukt moet je uit je auto zien te raken zonder je portier tegen de monovolume te knallen die dringend mag leren parkeren BINNEN de witte lijnen. Vervolgens stap je door de regen (met het risico van een mogelijke terroristische aanslag op jouw stadscentrum in het achterhoofd) naar een kledingwinkel waar de helft van de kleren in de rekken hangt en de helft ernaast ligt. Achter de kassa staat 1 verkoopster, en voor haar staat een rij van 15 mensen die over elkaars schouder loeren hoeveel stuks de persoon voor haar of hem over de voorarm laat bengelen. Er loopt één verkoper rond in de winkel en die raapt met een erg verveelde blik t-shirts op om deze opgeplooid terug te stapelen op hun oorspronkelijke tafeltje. En dat de ganse dag lang. Ondanks de chaos slaag je er met de moed der wanhoop toch een broek te vinden en dan nog wel in jouw maat! Maar niet te vroeg victorie kraaien: maten verschillen van merk tot merk en dus zullen we ze toch eerst moeten passen. Maar wààr? Er zijn 6 pashokjes en en zijn driemaal zoveel wachtenden voor u.

Het zijn de gebruikelijke doemscenario’s die zich in mijn hoofd afspelen nog voor ik ben opgestaan om te vertrekken. Ik weet enkel dat ik nog steeds geen broek heb.

Uiteindelijk is het echter allemaal in orde gekomen. Ik heb nu 2 broeken en een hemd. Hoe heeft dit mirakel zich kunnen voltrekken? Wel… De winkel bleek in realteit aantrekkelijk en overzichtelijk. De verhouding personeel / klanten was viel veel gunstiger uit dan gevreesd. Toen een ervaren verkoopster zag dat ik tussen de broeken zat te snuffelen met een blik die uitstraalde dat ik er absoluut niks van ken, kwam ze bij mij. De overbodige vraag ‘wat zoekt u?’ werd gelukkig niet gesteld, zodat ik niet moest antwoorden ‘alle edities van de Wachttoren van de voorbije 10 jaar’ want zo ben ik dan natuurlijk wel (t’is niks om fier op te zijn). Neen ze vroeg me naar mijn maat. Ze kon die trouwens op het zicht perfect schatten. Ze vroeg me of het vrijetijdskledij was of dat ik ermee naar kantoor moest kunnen. Voorkeur voor kleur en combinatiemogelijkheden? Zonder verder tijd te verliezen haalde ze 4 verschillende modellen boven die allemaal dermate aantrekkelijk leken dat ik ze wilde passen. En 2 ervan bleken zo verleidelijk dat mijn wederhelft me aanspoorde ze beiden te kopen (ge zijt hier nu toch). De verkoopster (die ik intussen al blind vertrouwde) stopte me nadien zonder veel commentaar een hemd toe ‘doe dit hier eens boven aan’. Er moest niks meer gezegd worden. Perfect.

Dus ik dénk er niet meer aan om elders te kopen. Zolang die mevrouw daar werkt (of haar collega want die lijkt me ook zeer goed) ben ik klant. Ik heb een probleem, en zij lost het op. Ik heb een behoefte, en zij ziet soms nog meer behoeften dan ikzelf. Want zij kent haar job. Verkopen is een vak. Op een natuurlijke wijze peilt ze naar de koopbereidheid van haar klant. Het zijn dit soort mensen die een retailzaak doen bloeien, en die steeds zorgen voor een ervaring waaraan geen enkele website kan tippen.

Kim Ruysen