Alles is een kwestie van perceptie

Nadat Facebook door de jeugd gedropt werd omdat hun moeders de overhand namen, gingen de #young&handsome hun toevlucht nemen tot Instagram, het sociale netwerk waarop je deelt wie je graag zou willen zijn. De meeste mensen gebruiken dit platform omwille van twee redenen: je nieuwe bezittingen showen, al dan niet ‘toevallig’ in beeld gebracht. En ervaringen delen. Laten zien dat je gin-tonic drinkt op je terras, bijvoorbeeld. Je legt je nieuwe zonnebril strategisch tussen de fles Gin Mare en een flesje Fever Tree, foto maken, filter erop, #summer #gintonic en knal maar de virtuele battlespace in. Hopen dat iemand opmerkt dat je een nieuwe bril gekocht hebt. Of een gin drinkt die dubbel zoveel kost als de Bombay Sapphire uit de Delhaize. Tommorrowland toestanden mogen ook niet ontbreken. Liefst met een gin-tonic in de VIP. Of een geweldige selfie vanop het strand van een tropisch, exotisch land waarop iedereen jaloers zal zijn. Ik ben al veel op reis gegaan met groepen jonge mensen en het is soms opvallend hoe die gast die je totaal niet is opgevallen op reis plots de ene foto na de andere het web op knalt met extatische comments, hengelend naar virtuele likes. Was die er ook dan? Niet opgemerkt. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind exotische reizen fantastisch. Tegen een uitnodiging om in de hospitality zone van een festival te gaan pintelieren zeg ik nooit nee! Alleen: ik vergeet er foto’s te maken, laat staan dat ik ze post. Omdat ik me er te goed amuseer. De echte ervaring ter plekke wil ik nooit missen doordat ik eerst een aantal foto’s moet maken, zien dat alles erop staat, filter erop zetten, dan nog eens posten met de juiste comment: weer een kwartier tijd verloren dat ik nuttiger kon besteden. Mijn virtuele ik blijft verwaarloosd achter.

Ik zal het toch moeten leren. Want we gaan naar een maatschappij waarin je virtuele ik de bovenhand neemt. Mensen zullen meer en meer geld gaan spenderen om bezit en ervaringen te kunnen delen met anderen.

Het gevolg hiervan voor de business werd treffend verwoord door Cor Molenaar: meer dan 10% van het gemiddelde gezinsinkomen wordt momenteel besteed aan dingen die 5 jaar geleden gewoonweg niet bestonden. Meer geld opzijzetten voor een Iphone betekent minder geld dat overblijft voor andere dingen. Als een bedrijf dus nog iets wil verkopen, dan moet er niet alleen een behoefte voor je product bestaan in real life, maar het dient ook relevant te zijn in de virtuele wereld. Er is nu bijvoorbeeld de Jim Stache van Mora, een kipsnack waarmee je een snorselfie kan nemen in de frituur. Fanta introduceert nu blikjes met afbeeldingen die, als je ze strategisch positioneert in een foto, een grappig effect hebben. Alles moet tegenwoordig ook enorm flexibel en snel kunnen evolueren want trends gaan snel voorbij. In 2015 zal je weinig flessen gin zien op Instagram. Bourbon is het nieuwe fotodrankje.

Wat is de impact van dit alles op werknemers? Hoe vertaalt zich dat op de werkvloer? Foto’s delen vanop je werk! Laten zien wat je professionele activiteiten inhouden! Ervaringen delen met je klanten! Advies geven aan klanten die virtuele vrienden worden via een social media platform!  Bedrijven zullen voor dergelijke dingen moeten leren openstaan. Zelfs stimuleren! Waar de discussie een paar jaar geleden nog was: ‘Facebook op de werkvloer toelaten of niet?’ is dit door de continu verbonden smartphone een non-issue geworden. De vraag is nu: hoe gaan we Facebook gebruiken om ons virtueel te positioneren? Mogen werknemers foto’s delen vanop de werkvloer, bijvoorbeeld? Gaan we iets doen met Instagram?  Gaan we rechtstreeks contact maken met onze klanten, niet alleen in de reacties op een post, maar échte virtuele vrienden worden en one-to-one discussies aangaan? Het is in ieder geval een bijzonder boeiende periode. De meest sociale is nu al virtueel kampioen.

Kim Ruysen